வயிறு எரிகிறது!

இந்த வேலைக்காரர்கள் பற்றி தனியாய் ஒரு நாவலே எழுதலாம். அவ்வளவு இருக்கிறது.

வேலைக்கார்கள் என்றால் வீடுகளில் வேலைக்கு இருக்கும் பெண்கள். இவர்களெல்லாம் ஒரு பொழுதுபோக்கு போல்தான் வீட்டு வேலைக்கு வருகிறார்கள். அன்றைக்கு இஷ்டம் இருந்தால், மூட் இருந்தால் வருவார்கள். இல்லையென்றால் லீவ். மாதத்துக்கு 15 நாட்கள் வந்தாலே அதிகம். கேட்டால் ஊருக்குப் போனேன், விசேஷத்துக்குப் போனேன், துஷ்டிக்குப் போனேன், கோயிலுக்குப் போனேன், சொந்தக்காரர்கள் வந்திருந்தார்கள், உடம்பு சரியில்லை, பேருந்து கூட்டம் / லேட், ரேஷன் கார்ட் ரென்யூவல் என கலர்கலரான‌ காரணங்கள். நம்பித்தானே ஆக வேண்டும். சில‌ நாள் நியாயமான காரணம் இருக்கும் தான். ஏற்கத் தான் வேண்டும். ஆனால் அதற்காக‌ மாதத்தில் பாதி நாட்களா? என் அலுவலகத்தில் இப்படிச் செய்தால் அடுத்த மாதம் சம்ப‌ளம் செட்டில் செய்து வீட்டுக்கு அனுப்பி விடுவார்கள். நிஜமாகவே அப்படி நடந்திருக்கிறது.

ஆனால் இவர்களுக்கோ முதலாளி ஒரு கேனக்கூ.. தானே. எச்சரித்து விட்டு மீண்டும் சேர்த்தும் கொள்வோம். சகித்துக் கொள்வோம். மாதம் பாதி நாள் வேலைக்கு வர முடியாதவர்களுக்கு எதற்கு வேலை? கிடைத்தவரை லாபம். சம்பளம் வந்து தான் வண்டி ஓட வேண்டிய நிலைமை இல்லாது இருக்கலாம். ஆனால் அதற்கு நாங்கள் தான் இளிச்சவாயர்களா? நாங்கள் இவர்களின் சேவையை சார்ந்து வாழும் ரத்தம் சதை கொண்ட மனிதர்கள் என கொஞ்சமும் உறைப்பதில்லை.

லீவ் எடுக்கும் அந்த நாளில் வராததை குறைந்தபட்சம் அன்று காலையிலேனும் ஃபோன் செய்தோ நேரில் வந்தோ (மிக அருகில் தான் வீடு) சொல்ல வேண்டும் என்ற அக்கறை கூட இல்லை. நண்பகல்12 மணி வரை காத்திருந்து நாமாகத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். பிறகு அவர்கள் செய்ய வேண்டிய வேலைகளை என் வீட்டுப் பெண்கள் செய்ய வேண்டும். அல்லது நாமாக ஃபோன் செய்து தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். அதுவும் பாதி நேரம் ஃபோன் எடுக்க மாட்டார்கள். இது போல் ஒரு வாரம் கூட தொடர்ந்து நிகழும். பிறகு திடீரென திரும்ப ஒருநாள் வந்து நிற்பார்கள். என் மனைவியும் கண்டித்து விட்டு அனுமதிப்பாள். வேறென்ன செய்வது? அதட்டிக் கேட்டால் தடாலென்று வேலையிலிருந்து நின்று விடுவார்கள். பிறகு புதிதாக வேலைக்கு ஆள் தேடி அலைய வேண்டும். எப்போது கிடைப்பார்கள் என சொல்ல முடியாது.

வேலைக்கு வர வேண்டும் என ஆரம்பத்தில் பேசிய நேரம் காலை 8 மணி. பல சமயம் 11 மணிக்குத் தான் வருவார்கள். அப்படி லேட்டாக வந்த பின்னும் ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் எடுக்க மீண்டும் ஒரு மணி நேரம் வீட்டுக்குப் போய் விடுவது. கூலி வேலைக்குச் செல்லும் எத்தனையோ தொழிலாளர்கள் காலை 8 மணிக்கெல்லாம் வீட்டில் காலை உணவு முடித்து வேலைக்குக் கிளம்புவதில்லையா? இவர்கள் செய்ய மாட்டார்கள். அவர்களுக்கு அந்த சொகுசு தேவைப்படுகிறது.

இத்தனைக்கும் அந்தப் பெண் எங்கள் வீடு தவிர வேறு எங்கும் வேலை பார்க்கவில்லை. ஒரே ஒரு வீட்டுக்கு வேலைக்கு சென்று வர அவ்வளவு சோம்பேறித்தனம். குழந்தையைப் பார்த்துக் கொள்ள வரும் பெண் குளித்து ஹைஜீனாக வர‌ வேண்டும் என அக்கறை இல்லை. ஏதேனும் பூஜை செய்யும் நாட்களில் முன்பே அறிவித்தாலும் இதே கதை தான்.

ஞாயிற்றுக்கிழமை சம்பளத்துடன் கூடிய விடுமுறை. நாங்களாக ஊருக்குப் போனாலோ வேறு காரணங்களுக்காக வர வேண்டாம் என்று சொன்னாலோ அந்த தினங்களிலும் சம்பளம் உண்டு. அவர்களாக விடுமுறை எடுக்கும் நாட்களுக்கு மட்டுமே சம்பளம் கட். இத்தனையும் தாண்டி இடையிடையே பலமுறை மாதச் சம்பளத்தை விட அதிகத் தொகையைக் கூட‌ முன்பணமாகக் கேட்டு வாங்கிக் கொள்கிறார்கள். அதை ஆயிரம் ஆயிரமாக மாதச் சம்பளத்தில் பிடித்துக் கொள்ள வேண்டும். அதற்கு தக்கது போல் மனதில் நம்பிக்கையை வளர்க்க ஒரு துரும்பைக் கூட கிள்ளிப் போட மாட்டார்கள்.

வேறு வழியில்லை. இதை எல்லாம் சகித்துத் தான் ஆக வேண்டும். பெங்களூர் போன்ற பெருநகரங்களில் வீட்டு வேலை செய்வதற்கு ஆட்கள் கிடைப்பது குதிரைக்கொம்பாக இருக்கிறது. அதனால் எல்லாவற்றுக்கும் வாய் பொத்தி இருக்க வேண்டும். சிலர் தம் சொந்த ஊர்களில் இருந்தே ஆட்களைக் கொண்டு வந்து வீட்டோடு வைத்துக் கொள்கின்றனர். எங்களுக்கு அந்த இழவும் சரியாய் வாய்க்க மாட்டேன் என்கிறது. செக்யூரிட்டிகள் போல் இதையும் ஒரு கார்பரேட் தொழிலாக யாராவது எடுத்து நடத்தலாம். காசு போனாலும் பரவாயில்லை. குறைந்தபட்சம் ஒழுக்கமாவது மிஞ்சும்.

பூர்ஷ்வா என்ற வார்த்தையை இன்னொருமுறை சொல்லாதீர்கள் ஐயா, வயிறு எரிகிறது!